திரைச்சீலை கிழிந்தது!

நீண்ட மலைப்பிரசங்கத்தை முடித்த இயேசு, “கேட்டுக்குப் போகிற வாசல் விரிவும், வழி விசாலமுமாயிருக்கிறது; அதின் வழியாய்ப் பிரவேசிக்கிறவர்கள் அநேகர். ஜீவனுக்குப் போகிற வாசல் இடுக்கமும், வழி நெருக்கமுமாயிருக்கிறது; அதைக் கண்டுபிடிக்கிறவர்கள் சிலர்” (மத்.7:13,14) என்றார். ஆம், கேடு எது, ஜீவன் எது; விசாலம் எது, இடுக்கம் எது என்று எல்லாமே தெரிந்திருந்தும், விசாலத்தை வெறுத்து, இடுக்கமான வாசலைக் கண்டு பிடிக்கிறவர்கள் இன்று எத்தனைபேர்?

விளங்கிக்கொள்வதற்கும், ஆர்ப்பரிப்புக்கும் மேலே, அதாவது, நமது அறிவுக்கும் உணர்வுக்கும் மேலே, இன்னுமொரு விஷயமும் உண்டு. அதுதான் ‘சுயம்’. அறிவும், உணர்வும் மகிழ்வைத் தந்தாலும், அவற்றைக் கடந்து, பாவம் பரிசுத்தம் என்று வரும்போது, நமது அறிவும் உணர்வும் அங்கே தடுமாறுகிறது. அங்கே தடுமாறுவது நமது சுயம்தான். “கர்த்தாவே, கர்த்தாவே” என்று கூப்பிடுகிற அநேகர், தேவனை அறியாமலா கூப்பிடுவார்கள். “உமது நாமத்தினாலே தீர்க்கதரிசனம் உரைத்தோம் அல்லவா?” என்று சொல்லுகிறவர்கள் உணர்வில்லாமலா செய்தார்கள்.

அறிந்து உணர்ந்து நடந்த இவர்களைப் பார்த்து இயேசு என்ன சொல்லுவார்?“அப்பொழுது, நான் ஒருக்காலும் உங்களை அறியவில்லை; அக்கிரமச் செய்கைக்காரரே, என்னை விட்டு அகன்றுபோங்கள் என்று அவர்களுக்குச் சொல்லுவேன்” (மத்.7:23) என்றார் இயேசு. இது எப்படி? அங்கே வார்த்தை வருகிறது. வார்த்தைக்குக் கீழ்ப்படிதல் வருகிறது. இக் கீழ்ப்படிதலுடன் சம்மந்தப்படுவது நமது சுயம்தான். இந்த சுயம் சிறைப்பிடிக்கப்படும் வரைக்கும், இன்னும் சொல்லப்போனால் செத்துப்போகும் வரைக்கும், அந்த இடுக்கமான வழிக்குள் என்னால் பிரவேசிக்க முடியாது (மத்.16:24).

“…அக்கிரமங்களெல்லாவற்றையும் உங்களுக்கு மன்னித்து; நமக்கு எதிரிடையாகவும் கட்டளைகளால் நமக்கு விரோதமாகவும் இருந்த கையெழுத்தைக் குலைத்து, அதை நடுவிலிராதபடிக்கு எடுத்து, சிலுவையின் மேல் ஆணியடித்து; துரைத்தனங்களையும் அதிகாரங்களையும் உரிந்துகொண்டு, வெளியரங்கமான கோலமாக்கி, அவைகளின்மேல் சிலுவையிலே வெற்றி சிறந்தார்” (கொலோ.2:13-15). இந்த வார்த்தைகள் கொடுக்கின்ற ஜெயம் நம்மிடம் உண்டா? நமக்கும் பரமபிதாவுக்கும் இடையே தடையாக தொங்கி நின்ற பாவம் என்ற திரைச் சீலை கிழிந்துவிட்டது. பாவத்தில் சிக்குண்டு சீரழிந்து, பிதாவை நெருங்கமுடியாமல் நம்மைக் கெடுத்துப்போட்ட சுயம் சிலுவையிலே கிழிக்கப்பட்டுவிட்டது. அப்படியிருக்க இன்னமும் திரைச்சீலை தொங்குவதுபோல, சுயத்துடன் போராடிக்கொண்டு, தேவ சந்நிதானத்தை நெருங்க முடியாதவர்களாக நாம் திண்டாடுவது ஏன்? இதுவரை பிதாவிடமிருந்து நம்மைப் பிரித்திருந்த இந்தத் திரைச் சீலை எங்கிருந்து வந்தது?

இத்திரைச்சீலைக்கு இன்னுமொரு விசேஷம் உண்டு. “அதிலே விசித்திர வேலையால் செய்யப்பட்ட கேரூபீன்கள் வைக்கப்பட வேண்டும்” என்றும் சொல்லப்பட்டது. மகா பரிசுத்த ஸ்தலத்திற்குள் புகமுடியாதபடி தொங்கவிடப்பட்ட தடிப்புள்ளதும், மிக உயரமுமான இந்தத் திரைச்சீலையும், அதன்மீது வைக்கப்பட்ட கேரூபீன்களும் நமக்கு எதையாவது நினைப்பூட்டுகின்றனவா?

1. சுயவழி: தேவனுடைய வழியைப் பார்க்கிலும் தனது வழி தனக்குச் சிறந்தது என்று முடிவெடுத்தான் மனிதன். (ஆதி.3:6)

2. சுயமனசாட்சி: இதுவரை சந்தோஷமாக கர்த்தருடன் உலாவித் திரிந்தவன், தான் நிர்வாணி என்று தானே கண்டு தன்னை ஒளித்துக்கொண்டான். (ஆதி.3:7,

3. சுயநீதி: ஏன் இப்படிச் செய்தாய் என்று கர்த்தர் கேட்டபோது, நான் அல்ல அவள்தான், நான் அல்ல சர்ப்பம்தான் என்று தன் குற்றத்தை அடுத்தவனில் போட்டு தன் நீதியை நிலை நாட்டப் பார்த்தான் மனிதன். (ஆதி.3:11-13)

“இயேசு, மறுபடியும் மகா சத்தமாய்க் கூப்பிட்டு, ஆவியை விட்டார். அப்பொழுது, தேவாலயத்தின் திரைச்சீலை மேல்தொடங்கிக் கீழ் வரைக்கும் இரண்டாகக் கிழிந்தது…” (மத்.27:50,51). மிக உயரமான, தடித்த இத் திரைச்சீலை மேலிருந்து கீழாகக் கீழ்வரைக்கும் கிழிந்ததானால் அது மனிதனால் முடியாத காரியம். திரைச்சீலை கிழிந்துவிட்டது. தேவனுக்கும் மனிதனுக்கும் இடையே தொங்கிய பாவம் என்ற திரை கிழிந்துவிட்டது. தேவனை நெருங்கமுடியாமல் தடைபோட்ட சுயம் கிழிந்துவிட்டது. இயேசுவின் பரிசுத்த இரத்தம் சிந்தப்பட்டு பாவத்தின் பரிகாரம் செலுத்தப்பட்டதால் திரை கிழிந்துவிட்டது; சுயத்தால் விரிந்த பாவத்திரை கிழிந்துவிட்டது. முழு மனிதனாய் சிலுவையில் தொங்கி, எந்த சுயத்தால் மனிதன் பாவத்தைச் சம்பாதித்தானோ, அந்த சுயத்தை, அவன் சம்பாதித்த பாவத்தைச் சுமந்த கிறிஸ்துவின் மாம்ச சரீரம் கிழிக்கப்பட்டது.“ஆகையால், சகோதரரே, நாம் பரிசுத்தஸ்தலத்தில் பிரவேசிப்பதற்கு இயேசுவானவர் தமது மாம்சமாகிய திரையின் வழியாய்ப் புதிதும் ஜீவனுமான மார்க்கத்தை நமக்கு உண்டுபண்ணினபடியால், …” (எபி.10:19) என்று எபிரெய ஆசிரியர் எழுதியிருப்பதை உன்னிப்பாகக் கவனிக்க வேண்டும். “மாம்சமாகிய திரை” இயேசுவின் சரீரம் அடிக்கப்பட்டுக் கிழிக்கப்பட்டது உண்மைதான். அதிலும் மேலாக, அது கிழிக்கப்பட்டபோது, மாம்சத்தின் கிரியைகள், அதற்குக் காரணமாயிருந்த சுயம், மனுக்குலத்தையே வஞ்சித்த அந்த சுயம், பாவத்திற்கும் பரிசுத்தத் திற்கும் இடையே தடையாய் தொங்கி நின்ற சுயம் கிழிக்கப்பட்டுவிட்டது.

இயேசு உலகிற்கு வந்தது ஏன்? போதித்ததும், அற்புதங்கள் செய்ததும், சிலுவை சுமந்ததும் வந்த மெய் நோக்கத்தின் பகுதிகள். அவர் வந்த நோக்கத்தை அவரே சொல்லுகிறார்: “என் சித்தத்தின்படியல்ல, என்னை அனுப்பினவருடைய சித்தத்தின்படி செய்யவே நான் வானத்திலிருந்திறங்கிவந்தேன்” (யோவான் 6:38). மனிதனாகிய இயேசுவும் சுயத்துடன் போராடினார். ஒவ்வொரு சமயமும் பிதாவுடன் தனித்திராமல் அவர் எதுவும் செய்ததில்லை. இயேசு என்ற மனிதரின் சுயபோராட்டம் கெத்செமனே தோட்டத்தில் வெட்ட வெளிச்சமாயிற்று. அவர்“… முழங்கால்படியிட்டு: பிதாவே, உமக்குச் சித்தமானால் இந்தப் பாத்திரம் என்னைவிட்டு நீங்கும்படி செய்யும்” (லூக்.22:42) என்று ஜெபித்தபோது, ஒரு மனிதன் எப்படித் தன் சுயவிருப்பத்தை வெளிப்படுத்துகிறானோ அந்த விருப்பத்தையே இயேசுவும் வெளிப்படுத்தினார். ஆனால், மறுகணமே, “ஆயினும் என்னுடைய சித்தத்தின்படியல்ல, உம்முடைய சித்தத்தின்படியே ஆகக்கடவது” என்று ஒப்புக்கொடுத்தபோது, அங்கேயே இயேசு என்ற மனிதருடைய சுயம் செத்தது. அவரடைந்த வியாகுலம் அவருடைய வியர்வையை இரத்தத் துளிகளாக மாற்றிவிட்டது. இறுதியில், “முடிந்தது” என்று இயேசு சிலுவையிலே கடைசியாகச் சொன்னபோது, தாம் பிதாவின் சித்தத்தைப் பூரணமாக முடித்துவிட்டதையே அவர் உரைத்தார்.

“நல்ல போராட்டத்தைப் போராடினேன். ஓட்டத்தை முடித்தேன். விசுவாசத்தைக் காத்துக்கொண்டேன்” என்று பவுல் எழுதிய போதும், எத்தனை நிந்தைகள் நேர்ந்தபோதும், தம்மை அழைத்தவருடைய சித்தத்திலே தான் உறுதியாய் நின்றதையே குறிப்பிட்டுள்ளார். இன்று நம்மால் அப்படிக் கூறமுடியுமா?

இந்த உலகத்திற்குரிய நமது சரீர வாழ்வு அறிவைப் பெறுகிறது; அந்த சரீரத்தில் வாழு கின்ற நமது ஆத்துமா களிகூர்ந்து உணர்ச்சி வசப்பட்டு ஆர்ப்பரிக்கிறது. ஆனால் நமது ஆவி, அதுதான் தேவனுடைய ஆவியோடு இணைந்து இசைந்திருக்க வேண்டியது. அங்கேதான் அன்று பாவத்திரை விழுந்தது. நமது சுயம்தான் நமது ஆவியை உருவாக்குகிறது. ஆனால், இப்போது அந்தத் திரை கிழிந்துவிட்டதே. இயேசு சிலுவையிலே அந்த சுயத்தைக் கிழித்தெறிந்தபோது அந்தப் பாவத்திரை கிழிந்துவிட்டதே. எபிரெய ஆசிரியர் தொடர்ந்து எழுதுகிறார்:

“ஆகையால், சகோதரரே, நாம் பரிசுத்தஸ்தலத்தில் பிரவேசிப்பதற்கு இயேசுவானவர் தமது மாம்சமாகிய திரையின் வழியாய்ப் புதிதும் ஜீவனுமான மார்க்கத்தை நமக்கு உண்டுபண்ணினபடியால், அந்த மார்க்கத்தின் வழியாய்ப் பிரவேசிப்பதற்கு அவருடைய இரத்தத்தினாலே நமக்குத் தைரியம் உண்டாயிருக்கிறபடியினாலும், தேவனுடைய வீட்டின்மேல் அதிகாரியான மகா ஆசாரியர் நமக்கு ஒருவர் இருக்கிறபடியினாலும், துர் மனச்சாட்சி நீங்கத் தெளிக்கப்பட்ட இருதயமுள்ளவர்களாயும், சுத்த ஜலத்தால் கழுவப்பட்ட சரீரமுள்ளவர்களாயும், உண்மையுள்ள இருதயத்தோடும் விசுவாசத்தின் பூரண நிச்சயத்தோடும் சேரக்கடவோம்” (எபி.10: 19-22). இவை எத்தனை ஆழமான வார்த்தைகள்!

இப்படியிருக்க, தேவனுக்கும் நமக்கும், நமக்கும் பிறருக்கும், நமக்கும் நமக்கும் இடையே திரைகளைத் தொங்கவிட்டுக் கொண்டு இன்னமும் திரைக்கு வெளியே நிற்பது எப்படி? அல்லது, திரை கிழிக்கப்பட்டது என்று தெரிந்தும், அதன் வாசல் வழியே பிரவேசிக்க மனதற்று, கிழியுண்ட திரைக்கு வெளியே நின்று உள்ளே வேடிக்கைப் பார்ப்பது எப்படி? கிழியுண்ட திரைவழியே உள்ளே கடந்து தேவபிரசன்னத்துள் செல்லுவோமாக.

மாறாக, மேலும் மனப்பூர்வமாக நாம் பாவம் செய்வோமானால், “…தேவனுடைய குமாரனைக் காலின் கீழ் மிதித்து, தன்னைப் பரிசுத்தஞ்செய்த உடன்படிக்கையின் இரத்தத்தை அசுத்தமென்றெண்ணி, கிருபையின் ஆவியை நிந்திக்கிறவன் எவ்வளவு கொடிதான ஆக்கினைக்குப் பாத்திரவானாயிருப்பான் என்பதை யோசித்துப் பாருங்கள்” (எபி.10:26-29).

திரைச்சீலை கிழிந்துவிட்டது! இந்த நல்ல செய்தியை இந்நாட்களில் நாமும் தியானித்து மனந்திரும்பி, பிறருக்கும் அந்த நற்செய்தியை எடுத்துச் சொல்லுவோமாக. தேவனாகிய கர்த்தர் எல்லோரிலும் அன்புகூர்ந்திருக்கிறார். அவரண்டை கிட்டிச்சேருகின்ற சிலாக்கியத்தை யாவருக்கும் கொடுத்திருக்கிறார். ஆகவே, நமது சுயத்திற்கு இன்னமும் இடமளித்து, பிசாசின் வஞ்சகத்துக்கு இன்னமும் பலியாகாமல், சத்துருவின் பிடியிலிருக்கிறவர்களையும் கைப்பிடித்து தூக்கி நிறுத்தி, நாம் நமது சுயத்துக்கு மரித்தவர்களாய், நமக்களிக்கப்பட்ட சிலுவையைச் சுமந்துகொண்டு, இயேசுவின் வழிநடப்போமென்று தேவசித்தத்துக்கு முழுமையாகவே ஒப்புவிப்போமாக. ஆமென்.